En tijdens mijn periode als schrijver van het levensverhaal van de heer B.

We hadden na veel gesprekken heel veel informatie geordend in hoofdstukken. We hadden het levensverhaal al een aantal malen doorgenomen en ik vond dat het af was, ook al omdat we er heel veel tijd in gestoken hadden.

Dus ik zei tegen de heer B. dat we het nu echt moesten afronden en klaar moesten maken voor de drukker. Hij antwoordde dat hij dat eigenlijk niet wilde omdat hij bang was dat ik dan nooit meer op bezoek zou komen. Ik heb hem toen beloofd dat ik gewoon elke donderdag zou blijven komen om te kletsen, boodschapjes te doen en even met hem naar zijn café gaan.

En dat heb ik gedaan tot zijn dood. Toen realiseerde ik me opnieuw dat het levensverhalenproject niet alleen gaat om het levensverhaal, maar ook om aandacht.